Accueil / Ĉefpaĝo. 


COMMENT JE SUIS DEVENU BAHA'I KIEL MI FARIĜIS BAHA-ANO
Je suis né en 1957 dans une famille catholique sincèrement croyante mais non pratiquante, et j'ai reçu une solide éducation religieuse traditionnelle: baptême, catéchisme, communion, confirmation, mariage... Bien qu'en apparence (trop?) "bon élève", je me suis toujours senti profondément étranger à ce monde et rebelle à en accepter l'hypocrisie. Combien de fois n'ai-je pas rêvé de vivre à l'époque du Christ, pour le reconnaître, le suivre et vivre la pureté de la Foi à l'aube du christianisme... Mi naskiĝis en 1957 ĉe familio, kiu sincere kredis je Jesuo-Kristo sed ne observis kulton, kaj oni edukis min laŭ firma tradicio kristana : bapton, katekismon, komunion, konfirmacion, edziĝon mi plenumis laŭ la romkatolika ritaro... Kvankam mi ŝajnis (ĉu tro ?) "bona disĉiplo", mi ĉiam sentis min fremda en tiu mondo kaj ribelema kontraŭ ĝia hipokriteco. Tiom da foje mi revis, ke mi estis vivanta dum la epoko de Jesuo-Kristo por Lin agnoski, Lin sekvi, kaj sperti la purecon de la ĵus naskita kristanismo...
Je me suis engagé dans la voie de la médecine car c'est le carrefour des sciences et de l'humanisme, où l'on peut avoir la tête dans les étoiles, mais les pieds sur terre et le coeur toujours en mouvement. C'est une des rares professions à l'écart des querelles et des conflits, où l'on peut " guérir parfois, soulager souvent et consoler toujours " ses frères humains.  Mi elektis la medicinon kiel profesion ĉar ĝi estas la vojkruco de scienco kaj de humanismo, kie eblas havi ambaŭ piedojn sur la tero kaj kapon meze de la steloj kun koro ĉiam vivoplena. Ekster malamo kaj perfido de la homaj aferoj, mi provas "foje resanigi, ofte helpi sed ĉiam konsoli" miajn suferantajn fratojn homajn.
D'aussi loin que je me souvienne, j'ai toujours été attiré par le divin, au point d'être séduit par l'idéal de la vie monastique et de fréquenter le séminaire pour devenir prêtre. Mais j'ai compris rapidement que je ne pourrais supporter les restrictions imposées par l'Eglise catholique, dont je commençais à remettre sérieusement en doute l'autorité et les pratiques. J'ai alors cherché Dieu partout où j'espérais pouvoir Le trouver, et j'en ai vu le reflet partout sans parvenir à comprendre comment on pouvait tout faire et tout justifier en Son nom : qui avait raison, où était la vérité ? Aux moments les plus sombres et les plus désespérés de mon existence, il y eut toujours l'espoir de trouver la lumière entrevue lors de rêves prémonitoires. Plej fore kiel eble mi memoras mian pasintecon, ĉiam allogis min Dio. Mi eĉ projektis fariĝi monaĥo aŭ pastro, sed mi rezignis ĉar mi rapide ekkonsciis, ke mi ne eltenos la limigojn truditajn de la eklezio romkatolika, kies ritojn kaj dogmojn mi estis pli kaj pli pridubanta. Tiam mi serĉis Dion kie ajn mi esperis trovi Lin, kaj ĉie mi vidis Lian lumon sen kompreni kial ĉion oni rajtas fari kaj pravigi pro Lia nomo : kiu pravas ? kie estas la vero ? Dum la plej mallumaj kaj malesperigaj tempoj de mia vivo ĉiam vigligis min la espero, ke iam mi trovos tiun Lumon ekviditan dum miaj sonĝoj.
 
Un jour de l'année sainte 149 de l'ère bahá'íe (1992-93), je suis entré dans le centre bahá'í de Nice comme dans beaucoup d'autres églises ou réunions religieuses que j'ai fréquentées durant ces années de recherche et d'errance spirituelles. Et là, comme dans mes rêves, mes yeux se sont posés sur le "Livre de la Certitude" de Bahá'u'lláh. Ce fut le catalyseur de la secrète alchimie qui s'opérait en moi depuis des années, la pièce qui manquait pour ordonner le puzzle, la clé pour déchiffrer et comprendre le Plan divin. Me déclarer bahá'í fut la simple reconnaissance officielle de ce que j'étais déjà depuis longtemps, sans pouvoir le nommer. Moi qui avais toujours soupiré d'être un chrétien du 2ème siècle pour suivre le Christ et annoncer Son Evangile, je me suis retrouvé bahá'í du 2ème siècle, suivant le Christ revenu et essayant de répandre cette Bonne Nouvelle ! Qui aurait pu imaginer cela sans être traité de fou !? Je iu tago de la sankta jaro 149a de la Baha-a Erao (1992-1993) mi eniris en la baha-an centron de la franca urbo Nico, same kiel mi faris en multajn aliajn preĝejojn aŭ religiajn kunvenojn, kiujn mi vizitadis dum tiuj jaroj da spiritaj vagado kaj serĉado. Kaj same kiel en miaj sonĝoj, mi tie ekvidis la "Libron de Certeco" verkitan de Bahà'u'llàh. Ĝi estis kvazaŭ la katalizilo de la sekreta alkemio bolanta en mi, la ero ebliganta ordigi mian puzlon, la ŝlosilo por malkovri la dian planon. Oficiale deklari min baha-ano estis la  simpla agnosko pri tio, kio mi estis jam delonge sed kion mi ne sukcesis nomi. Mi, kiu sopiradis esti kristano dum la 2a jarcento post la alveno de Jesuo-Kristo por Lin servi kaj anonci Lian "Bonan Novaĵon" (Evangelion), subite fariĝis baha-ano de la 2a jarcento post la reveno de Kristo, servante Bahà'u'llàh-on kaj provante diskonigi tiun "Bonan Novaĵon" ! Kiu estus anoncinta tion al mi, tiun mi certe estus taksinta kiel frenezulon ...!
On m'a souvent demandé qu'elle folie a pu me pousser à "renier la foi de mes ancêtres pour m'enrôler dans une secte musulmane". Je réponds toujours que c'est celle qui poussa les premiers chrétiens à suivre Jésus-Christ, dont le message était un scandale pour les Juifs et une folie pour les Grecs. En devenant bahá'í, je n'ai pas renié ma foi en Jésus-Christ mais je pense en avoir pleinement accompli la promesse, tout comme les apôtres ont accompli celle de l'Ancien Testament en devenant chrétiens. La Foi Bahá'íe est pour moi la lumière et le souffle divins, qui donne la vie à notre époque, qui n'est ni juive, ni chrétienne, ni mahométane, mais au-delà des voiles des noms à la fois éternelle dans sa vision de l'homme et révolutionnaire dans sa vision de l'humanité. Ofte oni demandas min pri kia frenezo instigis min al malkonfeso de mia prapatra kredo kaj aliĝo al "islama sekto" ? Mi ĉiam respondas, ke ĝi similas al tiu de la unuaj kristanoj sekvintaj Jesuon, kies mesaĝo estis skandalo laŭ la judoj kaj frenezo laŭ la grekoj. Mi opinias, ke baha-aniĝinte mi ne malkonfesis mian kredon je Jesuo-Kristo sed male plenumis ĝian promeson, same kiel la apostoloj kristaniĝintaj plenumis tiun de la Malnova Alianco. La Baha-a Kredo estas por mi lumo kaj vorto diaj por revivigi nian mondon. Ĝi estas nek juda, nek kristana, nek islama sed trans la vualoj de la nomoj ambaŭ eterna pro sia koncepto pri la homo kaj revolucia pro sia koncepto pri la homaro.

Eric COFFINET (Erik' KOFINET')