Antaŭa
/ B.E.L. / Posta
PARIZAJ
PAROLADOJ DE 'ABDU'L-BAHÁ
Raporto de liaj paroladoj dum lia restado
en Parizo ( 1911)
El la angla eldono tradukis Lidja Zamenhof
( plena teksto de la libro laŭ formato PDF )La evoluado de
la spirito.
15, Rue Greuze,
Parizo, la 10-an de novembro 1911.
'Abdu'l-Bahá
diris :
En tiu ĉi vespero
mi parolos pri la evoluado aŭ progreso de la spirito.
Absoluta senmoveco
ne ekzistas en la naturo. Ĉio aŭ progresas, aŭ devojiĝas. Ĉio movas
sin antaŭen aŭ malantaŭen, nenio estas senmova. De sia naskiĝo homo
progresas fizike, ĝis li atingas maturecon, kaj tiam, atinginte sian plej
bonan aĝon, li komencas malfortiĝadi, la fortoj kaj povoj de lia korpo
malkreskas, ĝis li iom post iom atingas la horon de sia morto. Simile
kreskaĵo progresas de la semo al matureco, poste ĝia vivo komencas malgrandiĝadi,
ĝis ĝi velkas kaj mortas. Birdo flugas ĝis certa alteco, kaj atinginte
en sia flugo la plej ekstreman eblan nivelon, ĝi komencas malsupreniĝadi
al la tero.
Tiel estas evidente,
ke movo estas esenca por ĉio, kio ekzistas. Ĉio materiala progresas ĝis
certa punkto kaj poste komencas malprogresi. Tio ĉi estas la leĝo kiu
regas la tutan materialan kreaĵaron.
Nun ni konsideru
la animon. Ni vidis, ke movo estas esenca en ekzisto; nenio, kio vivas
estas sen movo. Ĉiu kreaĵo, ĉu el la minerala, vegetaĵa aŭ besta regno,
estas devigita obei la leĝon de movo; ĝi devas iri antaŭen aŭ malantaŭen.
Sed por la homa animo ne ekzistas malprogreso. Ĝia sola movado estas al
perfekteco, nur el kresko kaj progreso konsistas la movado de la animo.
Dia perfekteco
estas senfina, pro tio ankaŭ la progreso de la animo estas senfina. De
la naskiĝmomento de homa estaĵo la animo progresas, la inteleleto kreskas
kaj la scio pligrandiĝas. Kiam la korpo mortas, la animo vivas plue. Ĉiuj
diversaj gradoj de fizika kreitaĵo, estas limhavaj, sed la animo estas
senlima.
En ĉiuj religioj
ekzistas la kredo, ke la animo postvivas la morton de la korpo. Oni sendas
petojn pro amataj mortintoj, oni preĝas pri ilia progreso kaj pri pardono
de iliaj pekoj. Se la animo devus perei kune kun la korpo, ĉio tio havus
nenian signifon. Plue, se ne estus eble por la animo progresi al perfekteco
post la liberiĝo el la korpo, kion efikus ĉiuj tiuj amplenaj preĝoj
de sindonemo ?
Ni legas en la
Sankta Skribaĵo, ke « ĉiu bona faro estas retrovota » (T.e.
ĉiu bona ago sekvigas sian propran rekompencon). Do, se la animo ne postvivus
ankaŭ tio ĉi estus sensignifa !
Ĉu la fakto mem,
ke nia spirita instinkto, kiu certe neniam parolas vane, igas nin preĝi
pri la bono de tiuj niaj amatoj, kiuj forlasis la materialan mondon, ne
atestas la daŭrecon de ilia ekzisto ?
En la mondo de
Spirito ne ekzistas malprogreso. La mondo de mortemeco estas mondo de kontraŭaĵoj,
de kontrastoj; ĉar movado estas en ĝi nepra, ĉio devas iri antaŭen,
aŭ malantaŭen. En la Regno de Spirito reiro ne estas ebla - ĉiu movo
laŭdeve direktas sin al la stato de perfekteco. La inteligenteco de homo,
lia konkludemo, lia scio, liaj sciencaj akiraĵoj - ĉiuj tiuj elmontroj
de la spirito estas subigitaj al la nevidebla leĝo de spirita progreso,
kaj sekve de tio ili estas nepre senmortaj.
Mi esperas, ke
ĉiu el vi progresados en la mondo de spirito, same kiel en la mondo de
materio; ke via inteligenteco evoluados, pligrandiĝados via scio kaj plivastiĝados
via kompreno.
Vi devas ĉiam
peli vin mem antaŭen, neniam stari loke. Evitu staron, la unuan paŝon
al malantaŭeniro, al malprogreso.
La tuta fizika
kreaĵaro estas pereema. La materiaj korpoj estas kunmetitaj el atomoj;
kiam la atomoj komencas apartiĝadi, komenciĝas la malkunmetado kaj sekvas
tio, kion ni nomas morto. La kunmeto de atomoj, kiuj formas la korpon aŭ
morteman elementon de iu ajn kreitaĵo, estas kelkatempa. Kiam la altira
povo, kiu kuntenas la atomojn, estas forigita, la korpo, en sia formo,
ĉesas ekzisti.
Alie estas kun
la animo. La animo ne estas kombinaĵo dc elementoj; ĝi ne konsistas el
multaj atomoj, ĝi estas unu substanco, nedividebla kaj pro tio eterna.
Ĝi estas entute ekster la leĝoj de la fizika kreaĵaro; ĝi estas senmorta
!
La scienca filozofio
elmontris, ke simpla elemento (per « simpla » komprenante « nekombinita
») estas nedetruebla, eterna. La animo, ne estante kombinaĵo de elementoj,
estas en sia karaktero, kiel simpla elemento, kaj pro tio ĝi ne povas
ĉesi ekzisti.
La animo, estante
el tiu unu nedividebla substanco, povas suferi nek dispartigon, nek detruon,
pro tio estas nenia racio de ĝia finiĝo. Ĉiuj vivaĵoj elmontras signojn
de sia ekzisto, kaj sekvas, ke tiuj ĉi signoj ne povus ekzisti per si
mem, se tio, kion ili esprimas aŭ kion ili atestas, ne havus ekziston.
Estaĵo, kiu ne ekzistas, ne povas, kompreneble, doni signon pri sia ekzisto.
La multaj signoj de ekzisto de la spirito estas ĉiam antaŭ ni.
La postsignoj
de la Spirito de Jesuo Kristo, la influo de Lia Dia Instruo, estas kun
ni en tiu ĉi tempo kaj estas ĉiamdaŭra.
Estaĵon neekzistantan,
kiel oni konsentas, oni ne povas vidi per signoj. Por skribi devas ekzisti
homo - neekzistanto ne povas skribi. Skribaĵo estas, en si mem, signo
de l’animo kaj inteligenteco de la skribinto. La Sanktaj Skribaĵoj (kun
ĉiam tiuj samaj instruoj) pruvas la daŭrecon de la Spirito.
Konsideru la celon
de la kreo: ĉu estas eble supozi, ke ĉio estas kreita por evoluadi kaj
disvolvadi sin tra sennombraj jarcentoj por unu malgranda celo - la malmultaj
jaroj de la homa vivo sur la tero ? Ĉu ne estas nepenseble, ke tio ĉi
estas la fina celo de la ekzisto ?
Mineralo evoluas,
ĝis ĝi estas ensorbita en la vivon de vegetaĵo; la vegetaĵo progresas,
ĝis ĝi fine solvas sian vivon en tiu ĉi de besto; la besto, siavice,
prezentante parton de homa nutraĵo, estas ensorbita en homan vivon.
Ni elmontris tiel,
ke homo estas la sumo de la tuta kreo, supera al ĉiuj kreitaj estaĵoj,
la celo, al kiu progresadis sennombraj jarcentoj de ekzisto.
En la plej bona
okazo homo pasigas naŭdek jarojn en tiu ĉi mondo - mallonga tempo, vere
!
Ĉu homo ĉesas
ekzisti, kiam li forlasas sian korpon ? Se lia vivo finiĝas, tiam la tuta
antaŭa evolucio estis senutila, ĉio estis vana. Ĉu oni povas imagi,
ke la kreo ne havas celon pli grandan, ol ĉi tio ?
La animo estas
eterna, senmorta.
La materialistoj
diras : « Kio estas la animo ? Kio ĝi estas ? Ni povas nek vidi. nek
tuŝi ĝin ».
Jen kiel ni devas
respondi al ili : - Kiom ajn progresus mineralo, ĝi ne povas kompreni
la vegetaĵan mondon. Tiu ĉi manko de kompreno ne pruvas neekziston de
vegetaĵo.
Al kia ajn grado
vegetaĵo evoluus, ĝi ne povas kompreni la bestan mondon; tiu ĉi nescio
ne estas pruvo, ke besto ne ekzistas.
Besto, kiel ajn
progresinta ĝi estus, ne povas imagi la inteligentecon de homo aŭ kompreni
la naturon de lia animo. Sed denove tio ĉi ne pruvas, ke homo estas sen
intelekto aŭ sen animo. Ĝi nur elmontras, ke unu formo de ekzisto ne
kapablas kompreni formon superan, ol ĝi mem.
Tiu ĉi floro
povas ne konscii pri tia estaĵo, kiel homo, sed la fakto de ĝia senscio
ne malhelpas la ekziston de la homoj.
En la sama maniero,
se la materialistoj ne kredas je la ekzisto de la animo, ilia nekredo ne
pruvas, ke ne ekzistas regno, kiel la mondo de Spirito. La ekzisto mem
de la inteligenteco de homo pruvas lian senmortecon; plie, mallumo pruvas
ekziston de lumo ĉar sen lumo ne estas ombro. Malriĉeco pruvas ekziston
de riĉeco, ĉar kiel ni povus sen riĉeco mezuri malriĉecon ? Nescio
pruvas, ke scio ekzistas, ĉar sen scio ĉu povus ekzisti nescio ?
Tiel la ideo de
mortemeco antaŭsupozas ekziston de senmorteco, ĉar se Vivo Eterna ne
ekzistus, oni ne povus mezuri la vivon de tiu ĉi mondo !
Se la spirito
ne estus senmorta, kiel la Malkaŝantoj de Dio povus elporti tiel terurajn
provojn ?
Kial Jesuo Kristo
suferis la teruran morton sur la kruco ?
Kial Mahometo
elportadis la persekutojn ?
Kial Báb faris
la plej altan sinoferon kaj kial Bahá'u'lláh pasigis la jarojn de sia
vivo en malliberejo ?
Por kio estis
ĉiuj tiuj suferoj, se ne por pruvi la ĉiaman vivon de la spirito ?
Kristo
suferis,
Li akceptis ĉiujn Siajn provojn pro la senmorteco de Sia spirito. Se
homo priprensos, li komprenos la spiritan signifon de la leĝo de
progreso - kiel ĉio pasas de malpli alta grado al la pli alta.
Nur homo sen inteligenteco
povas, konsiderinte tiujn ĉi aferojn, imagi, ke la grandega skemo de la
kreaĵo povus subite ĉesi progresadi, ke la evolucio povus havi tian nekontentigan
finon !
La materialistoj,
kiuj rezonas en tiu ĉi maniero kaj kontraŭdiras, ke ni ne povas vidi
la mondon de Spirito aŭ percepti la Benojn de Dio, similas efektive al
bestoj, kiuj posedas nenian komprenon: havante la okulojn, ili ne vidas,
kaj ili havas la orelojn, sed ne aŭ das. Kaj tiu ĉi manko de vido kaj
aŭdo estas nur pruvo de ilia propra malsupereco. Ni legas pri ili en la
Korano : « Tio estas homoj, kiuj estas blindaj kaj surdaj kontraŭ
la spirito ». Ili ne uzas tiun grandan donacon de Dio, la kapablon
de kompreno, per kiu ili povus vidi per la okuloj de la spirito, aŭdi
per spiritaj oreloj kaj ankaŭ kompreni per die lumigita koro.
La neebleco flanke
de la materialistaj mensoj koncepti la ideon pri la Eterna Vivo ne estas
pruvo de neekzisto de tiu Vivo.
La kompreno de
tiu alia Vivo dependas de nia spirita naskiĝo.
Mi preĝas por
vi, ke viaj spiritaj kapabloj kaj aspiroj kresku tagon post tago, kaj ke
vi neniam permesu al la materialaj sentoj forvuali de viaj okuloj la glorojn
de la Ĉiela Lumigo.
Antaŭa
/ B.E.L. / Posta
Bahaa
Esperanto-Ligo ( B.E.L. )
Eppsteiner Str. 89, DE-65719 Hofheim-Langenhain,
Germanio
Faksilo +49-(0)6192-9929-99
< https://bel.bahai.de
>
< bel@bahai.de
>